فلسفه بازي و بازي فلسفي در دوران كرونا
محورهای موضوعی : «فلسفه و کودک» و نهاد آموزش و پرورش
نادیا مفتونی
1
(دانشیار گروه فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران)
کلید واژه: بازي, فلسفة بازی, سرگرمی, آموزش فلسفه, دوران كرونا, فارابی,
چکیده مقاله :
بازي، تفریح، سرگرمي و لذت، در آثار فارابی مورد توجه قرار گرفته و با تأکید بر چارچوبهای اخلاقی و اعتدال و سعادت، مجاز بلکه در جای خود ضروری قلمداد شده است. او از آنها بعنوان آثار مفيد هنر نیز ياد کرده است. از نگاه فارابی، انسانهای سختکوش و پرتلاشی که سعی بیشتر و جدیتری در راه تحقق سعادتهای عقلی دارند، باید بمیزان متناسب با آن، از استراحت بیشتری بهره ببرند و بدینوسیله برای ادامة راه سعادت تجدید قوا کنند. بازی و سرگرمی در بسیاری از موارد با محاکات همراه است. لفظ محاکات را ابوبشر متی در ترجمه فن شعر ارسطو بکار برده است. محاکات یا میمسیس ارسطو بمعنای همان تقلیدی است که میمون و طوطی انجام میدهند. بوعلی سینا و خواجه نصیر و علامه حلی نیز این محاکات را تکرار کرده‌اند. فارابی محاکات را بمعنایی مطرح کرده که میتواند فراتر از تقلید صرف و با خلاقیت همراه باشد؛ او قوة خیال را دارای سه توانایی حفظ صور حسی، تصرف در آن صور و محاکات محسوس و معقول توسط صور محسوس دانسته است. در توانايي سوم، آدمی در ازای یک صورت حسی، صورت حسی دیگری قرار میدهد که معمولاً در این تصویرسازیها، با معنایی همراه است. همچنین خیال از معقولات و مفاهیم کلی و فلسفی و عقلی محاکات میکند. محاکات میتواند با هدف بازی و سرگرمی نیز صورت پذیرد. از آنجا که کاربرد بازی و لعب و سرگرمی از نگاه فارابی اخلاقی تلقی شده و آشکارا دربارة لعب و لذت و استراحت سخن گفته و این امور را فی‌ذاته مذموم و مردود نمیداند، معلمان میتوانند بازیهای گوناگون را در آموزش بکار بندند. نگارنده برای آموزش در رشته فلسفة اسلامی و دروس عرفان و فلسفه و منطق، بازیهای متنوعی را در دوران کرونا بکار گرفته و به اقتضای آموزش مجازی که الزام این ایام است، از سامانه دانشگاه تهران برای برگزاری کلاسهای مختلف خود استفاده میکند. شاید همۀ ابعاد آموزش مجازی نسبت به آموزش حضوری قدری ملال‌آور و ناخوشایند باشد، اما مزیت بازیهای متنوع ویژه‌یی در این سامانه وجود دارد که آن را در آموزش حضوری نمیتوان یافت. البته این سامانه همان سامانه جهانی مودل است که دانشگاه تهران هم آن را برای آموزش انتخاب کرده است.
Game, amusement, and pleasure are the issues that always reflected on Fārābī’s works to the extent that he considered them as necessary and useful artworks within the framework of moral, moderate and happy considerations. For him, those who work hard and are serious for attaining their rational happiness should enjoy a kind of tranquility and rest in order to feel refreshed in following up their objectives. Game and amusement are often accompanied with imitative images. The word imitation or mimesis is used by Abū Bashār Mattā in the translation of Aristotle’s Art of Poetics. Aristotle’s mimesis is the same imitation as monkey or parrot also does it. Ibn Sīnā, Khwajah Naṣīr al-Dīn Ṭūsī, and ‘Allāmah Ḥillī also used this term in their works. For Fārābī the meaning of mimesis is more than imitation and is associated with creation. In his view the faculty of imagination contains three potencies of preserving the sensory forms, and then possessing and imitating them. Man in the third one juxtaposes a sensory form with another sensory form which is usually coupled with a meaning. Moreover, imagination imitates universal and philosophical concepts and the intellectuals. Mimesis may take place with the aim of carrying out an amusement and game. Since in Fārābī’s view game and amusement are used in moral sense and he referred to them openly so they are not indecent and disapproved. Teachers can use from games in their teaching. In teaching Islamic philosophy, gnosis, and logic in coronavirus period, the author used from various games and utilized the facilities of Tehran University. Usually, cyberspace classroom is prosy as compare to the real classrooms but there are certain merits in cyberspace classroom that real classrooms lack them. Of course, Tehran University uses the same international model system for teaching students.
ابن‌سينا (1315) رساله در روانشناسی، مقدمه و حواشی و تصحیح محمود شهابی، تهران: کتابخانه خیام.
ابن‌سينا (1331) رسالۀ نفس، تصحيح موسي عميد، تهران: انجمن آثار ملي.
ابن‌سينا (1331) طبیعیات دانشنامه علایی، مقدمه و حواشی و تصحیح محمد مشکوة، تهران: انجمن آثار ملی.
ابن‌سينا (1359) عیون الحکمة، تحقیق عبدالرحمن بدوی، بیروت: دارالقلم.
ابن‌سينا (1363) المبدأ و المعاد، به اهتمام عبدالله نوراني، تهران: مؤسسة مطالعات اسلامي دانشگاه مك‌گيل.
ابن‌سينا (1364) النجاة، تحقيق محمدتقي دانش‌پژوه، تهران: دانشگاه تهران.
ابن‌سينا (1375) الاشارات و التنبیهات، بهمراه شرح خواجه نصیرالدین طوسی، قم: نشر البلاغه.
ابن‌سينا (1396) المختصر الاوسط فی المنطق، مقدمه و تصحیح سیدمحمود یوسف ثانی، تهران: مؤسسة پژوهشی حکمت و فلسفه.
ابن‌سينا (1400) رسائل، تحقيق محسن بيدارفر، قم: بیدار.
ابن‌سينا (1404ق/ الف) التعليقات، تحقيق عبدالرحمن بدوي، قم: مكتبه الاعلام الاسلامي.
ابن‌سينا (1404ق/ ب) الشفاء، الطبيعيات، مقدمه ابراهيم مدكور، قم: كتابخانه آيت‌الله العظمي مرعشي.
ابن‌سينا (1405ق) جوامع علم الموسيقی، تحقيق زكريا يوسف، قم: كتابخانه آيت‌الله العظمي مرعشي.
ابن‌سينا (1428ق) الشفاء، ج4، مقدمه و تحقیق ابراهیم مدکور، قم: ذوی القربی.
سهروردی، شهاب‌الدین (1380) مجموعه مصنفات شیخ اشراق، ج2، تصحیح و مقدمه هانری کربن، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
طوسی، خواجه نصیرالدین (1376) اساس الاقتباس، تصحیح مدرس رضوی، تهران: دانشگاه تهران.
طوسی، خواجه نصیرالدین (1388) منطق التجرید، در الجوهر النضید، تصحيح محسن بيدارفر، قم: بيدار.
فارابی، ابونصر محمدبن محمد (2003م) آراء اهل المدینة الفاضلة و مضاداتها، مقدمه و تعلیقات علی بوملحم، بیروت: دار و مکتبة الهلال.
فارابی، ابونصر محمدبن محمد (بی‌تا/ الف) المنطقیات، ج1، تحقیق و مقدمه محمدتقی دانش‌پژوه، قم: کتابخانة آیت‌الله مرعشی.
فارابی، ابونصر محمدبن محمد (بی‌تا/ ب) موسیقی کبیر، تحقیق و شرح غطاس عبدالملک خشبه، قاهره: دارالکاتب العربی للطباعة و النشر.
متی بن یونس، ابوبشر (1967م) کتاب ارسطوطالیس فی فن الشعر، مقدمه زکی نجیب محمود، ترجمه و تحقیق شکری محمد عیاد، قاهره: دارالکاتب العربی للطباعة و النشر.
مفتونی، نادیا (1393الف) پژوهشی در فلسفه علم دانشمندان مسلمان، تهران: سروش.
مفتونی، نادیا (۱۳۹۳ب) فارابی و فلسفه هنر دینی، تهران: سروش.
فلسفه بازي و بازي فلسفي در دوران كرونا
نادیا مفتونی*
چکیده
بازي، تفریح، سرگرمي1و لذت، در آثار فارابی مورد توجه قرار گرفته و با تأکید بر چارچوبهای اخلاقی و اعتدال و سعادت، مجاز بلکه در جای خود ضروری قلمداد شده است. او از آنها بعنوان آثار مفيد هنر نیز ياد کرده است. از نگاه فارابی، انسانهای سختکوش و پرتلاشی که سعی بیشتر و جدیتری در راه تحقق سعادتهای عقلی دارند، باید بمیزان متناسب با آن، از استراحت بیشتری بهره ببرند و بدینوسیله برای ادامة راه سعادت تجدید قوا کنند.
بازی و سرگرمی در بسیاری از موارد با محاکات همراه است. لفظ محاکات را ابوبشر متی در ترجمه فن شعر ارسطو بکار برده است. محاکات یا میمسیس ارسطو بمعنای همان تقلیدی است که میمون و طوطی انجام میدهند. بوعلی سینا و خواجه نصیر و علامه حلی نیز این محاکات را تکرار کرده‌اند. فارابی محاکات را بمعنایی مطرح کرده که میتواند فراتر از تقلید صرف و با خلاقیت همراه باشد؛ او قوة خیال را دارای سه توانایی حفظ صور حسی، تصرف در آن صور و محاکات محسوس و معقول توسط صور محسوس دانسته است. در توانايي سوم، آدمی در ازای یک صورت حسی، صورت حسی دیگری قرار میدهد که معمولاً در این تصویرسازیها، با معنایی همراه است. همچنین خیال از معقولات و مفاهیم کلی و فلسفی و عقلی محاکات میکند.
محاکات میتواند با هدف بازی و سرگرمی نیز صورت پذیرد. از آنجا که کاربرد بازی و لعب و سرگرمی از نگاه فارابی اخلاقی تلقی شده و آشکارا دربارة لعب و لذت و استراحت سخن گفته و این امور را فی‌ذاته مذموم و مردود نمیداند، معلمان میتوانند بازیهای گوناگون را در آموزش بکار بندند. نگارنده برای آموزش در رشته فلسفة اسلامی و دروس عرفان و فلسفه و منطق، بازیهای متنوعی را در دوران کرونا بکار گرفته و به اقتضای آموزش مجازی که الزام این ایام است، از سامانه دانشگاه تهران برای برگزاری کلاسهای مختلف خود استفاده میکند. شاید همۀ ابعاد آموزش مجازی نسبت به آموزش حضوری قدری ملال‌آور و ناخوشایند باشد، اما مزیت بازیهای متنوع ویژه‌یی در این سامانه وجود دارد که آن را در آموزش حضوری نمیتوان یافت. البته این سامانه همان سامانه جهانی مودل است که دانشگاه تهران هم آن را برای آموزش انتخاب کرده است.
كليدواژگان: بازي، فلسفة بازی، سرگرمی، آموزش فلسفه، دوران كرونا، فارابی.
طرح مسئله
مزیت بینظیر آموزش مجازی، از نظر نگارنده و بر اساس تجربه سه ترم آموزشی کرونایی گذشته، اینست که استاد میتواند همة مواد آموزشی خود را در قالب بازیهای متنوع اجرا کند. نگارنده در مورد برخی از دروس مقطع کارشناسی و حتی کارشناسی ارشد، همة وظایف و تمرینات و تکالیف و امتحاناتی که از دانشجو گرفته میشود، حضور و غیاب و مشارکتی که باید در دانش‌پذیر ایجاد گردد، بوسیلة بازی طراحی کرده و انجام داده است. اما پیش از بیان بازیها و آثار و دستاوردهای آنها، تشریح مبنای فلسفی بازی و سرگرمی ضرورت دارد، چراکه شاید این مطلب به ذهن خطور کند که فضای دانشگاهی بمعنای اخص، و اماکن و فضاهای آموزشی بمعنای اعم، محل پرداختن به امور علمی جدی است و بازی و سرگرمی در آنها جایی ندارد.
اندیشمندان و متفکران مهمی همچون فارابي و ابن‌سينا در آثار خود بصراحت به مسئلة بازي، لذت و سرگرمی پرداخته‌اند. نگارنده نیز در برخی از نوشته‌های پیشین خود این مطلب را از ابعادی دیگر مورد توجه قرار داده و مثلاً هنگام تأمل در اهداف و تأثیرات هنرمند و آثار هنری، به اين نکته پرداخته است كه هنر با ابعاد بازي و با هدف تولید لذت یا سرگرمی در نظریة حکمای مسلمان کارکرد پذیرفته شده و موجهی دارد.
اما در اين ايام خاص، مبناي فلسفي فارابی و ابن‌سینا بیش از پیش به زندگی جاری و ابعاد كاربردي جهان كرونازده گره خورده و ارتباط تنگاتنگ یافته است. در اينجا مقصود از آموزش فلسفه هم ياد دادن فلسفه است و هم ياد گرفتن آن. به اين ترتيب، سخن گفتن از این مقوله اولویتي متفاوت پیدا کرده است. بهمين دليل نوشتار حاضر، نخست به مبناي فلسفي بازي و سپس به كاربرد بازي در آموزش فلسفه ميپردازد.
یکی از مؤلفه‌هایی که در اغلب موارد با بازي و سرگرمي همراه میشود، «محاكات» است. واژة محاکات توسط ابوبشر متی در ترجمة فن شعر ارسطو بكار برده شده است. محاکات یا «میمسیس» در آثار ارسطو بمعنای تقلید است و مصداق آن همان تقلیدی است که در میمون و طوطي مشاهده میشود (متی بن یونس، 1967: 36). شیخ‌الرئیس، ابن‌سینا و خواجه نصيرالدین طوسی و علامه حلی نيز همین تعريف از محاكات را پذيرفته و تكرار كرده‌اند (ابن‌سينا، 1428: 4/ 37؛ طوسی، 1376: 591؛ همو، 1388: 437). اما ابونصر محمد فارابی گامی فراتر نهاده و محاكات را بمعنايي گسترده‌تر و عمیقتر مفهوم‌سازی كرده است. محاکات فارابی ميتواند فراتر از تقلید صرف رفته و با خلاقيت همراه شود، چرا كه او قوة خيال را داراي سه توانایی حفظ صور حسي، تصرف در آن صور و محاکات محسوس و معقول توسط صور محسوس دانسته است (فارابي، 2003: 84، 95، 104ـ103؛ مفتوني، 1393ب: 55ـ51). این سخن بدین معناست که قوۀ خیال بر اساس توانايي سوم، میتواند در ازای یک صورت حسی، صورت حسی دیگری قرار دهد که معمولاً در این تصویرسازیها، با معنا و مفهومی همراه میشود1 و حتی علاوه بر تصویرسازی حسی، خیال میتواند از امور کاملاً انتزاعی، معقولات و مفاهيم كلي و فلسفي و عقلي محاكات کند.
ابن‌سينا در بیان اقسام چهارگانه ادراک (احساس، تخيل، توهم و تعقل) به محاکات اشاره نكرده است (ابن‌سينا، 1404ب: 53ـ51؛ همو، 1359: 278ـ 277؛ همو، 1363: 103ـ102؛ همو، 1404الف: 23؛ همو، 1331: 33ـ30؛ همو، 1315: 13ـ12) و در فعالیتهای قوای خیال و متخیله نيز از محاکات حرفي نميزند (همو، 1404ب: 171ـ58؛ همو، 1364: 330ـ321؛ همو، 1331: 100ـ82؛ همو، 1315: 10ـ7)، اما در بخش شعر آثار منطقی و مواد استدلال و نیز در مباحث موسیقی، از محاکات سخن گفته است. او در شفا محاکات را چنين تعریف ميكند: «المحاکات هی ایراد مثل الشیء و لیس هو هو» (همو، 1428: 32). خواجه نصير نيز در اساس الاقتباس این تعریف را با اندکی تغییر آورده است: «محاکات، ایراد مثل چیزی بود بشرط آنکه هو هو نباشد... و خیال بحقیقت محاکات نفس است اعیان محسوسات را» (طوسی، 1376: 591). او در منطق تجرید نیز تخییل را گونه‌يي از محاکات میداند (همو، 1388: 437).
بوعلي سینا در نجات تخییل و محاکات را مترادف يكديگر بکار برده و مخیلات را مقدماتی میداند که کارکرد تصدیقی ندارند، بلکه کارکرد آنها تخییل و محاکات چیزی است (ابن‌سينا، 1364: 121). همچنین نوعی ملازمه بين محاکات و خیال‌انگیزی در اشارات بچشم میخورد؛ چرا كه قیاس شعری به قیاسی تعریف شده که مشتمل بر مقدمات خیال‌انگیز باشد و محاکات کند (همو، 1375: 287). او در جوامع علم الموسیقی ریاضیات شفا، تخييل را در تعريف شعر آورده: «الشعر کلام مخیل مؤلف من اقوال ذوات ایقاعات متفقة متساویة متکررة علی وزنها متشابهة حروف الخواتیم» (همو، 1405: 122) و در مباحث شعر شفا هم بر اهميت تخييل در شعر تأکید كرده است: «و لا نظر للمنطقی فی شیء من ذلک الا فی کونه کلاماً مخیلاً ... و انما ینظر المنطقی فی الشعر من حیث هو مخیل». بر اين اساس ميتوان گفت بوعلي تنها جنبة تخییل و محاکات شعر را متعلق به منطق میداند و مثلاً بحث وزن و قافیه و عروض ارتباطی به منطق پیدا نمیکند (همان: 24ـ23). خواجه نصيرالدین طوسی نیز از شیخ الرئیس پيروي كرده است (طوسی، 1388: 438).
بنیان فلسفی بازي و سرگرمی نزد فارابی و بوعلی
هر چند بازی عمدتاً با محاکات همراه است، اما بشکل جداگانه نیز میتوان مبنای فلسفی بازی را در آثار حکمای مسلمان جست. پس بايد به این نکته توجه داشت که بازي ميتواند از محاکات و تخییل بهره‌مند شود و این احتمال هم قابل اعتناست که برخی بازیها مبتني بر سرگرميهاي ديگر باشد. هرچند تصور بازی بدون محاکات و تخییل بسی دشوار است، اما آن را بکلی نفی نکرده و در بوتة امکان رها میکنیم.
حال که پذیرفتیم بازي، معنايي اعم از محاكات و تخييل را دربرميگيرد، نوبت به مسئلۀ بعدی میرسد که آيا استفاده از بازي و لعب و سرگرمي بصورت کلی، و استفاده از محاكات و تخييل بشکل خاص، از نظر حکمای مسلمان جایز و مباح قلمداد شده است؟
از میان برجسته‌ترین چهره‌های فلسفۀ اسلامی، باید به فارابی اشاره کرد که بروشنی و با عنوان «لعب و راحه» دربارة بازی و استراحت و تفنن سخن گفته و واژة لذت و فرح را نیز بکرات در آثارش، از جمله در کتاب موسیقی کبیر بکار برده و دربارۀ آن با عنوان کاربرد و غرض و فایدة موسیقی در مواضع مختلف سخن گفته است. فارابی بر این باور است که بازی و استراحت بطور مطلق منفی و غیراخلاقی و ناپسند نیستند بلکه برعکس، ميتوانند برای انسانیت مفيد باشند و به اكتساب سعادت كمك كنند. حتي انسانهاي کوشاتر و جديتر در مسير سعادت معقول، به استراحت و بازي بيشتري نياز دارند. البته طبعاً قيود و ضوابطي نيز در اين ميان مطرح است، اما بهرحال، نیاز آنها به استراحت، افزونتر است (فارابي، بي‌تا/الف: 1185). بر این اساس، بازي و سرگرمي، حتي براي افراد و اصناف فلسفي و مانند آن، في‌نفسه مردود و مذموم شمرده نمیشود و ارزیابی اخلاقي آن وابسته به قيود و شرایط است.
صرفنظر از قيود اخلاقي، فارابی موسیقی را سه نوع میداند: موجب لذت و استراحت صرف، موجب لذت و